• Teoretyczny hit kolejki. Tottenham - Liverpool.
  
• Mecz bez faworyta. Nottingham Forest - Tottenham.
  
• Liga Mistrzów - 6 kolejka. Tottenham - Slavia Praga.
  
• zobacz więcej wiadomości

Piąty maj, piątek, rok 2017, godzina 22:22, trwają derby Londynu, West Ham United podejmuje na swoim stadionie wicelidera Premier League - Tottenham Hotspur, 65 minuta, Manuel Lanzini kieruje piłkę do siatki Spurs. Młoty obejmują prowadzenie i nie oddają go do koñca spotkania. Marzenia fanów Lillywhites o mistrzostwie Anglii legły w gruzach.

Tej samej nocy, powoli zdawałem sobie sprawę z tego, co właśnie się stało, albowiem Ci - w większości młodzi - piłkarze oraz sztab szkoleniowy, mimo wielu starań, drugi rok z rzędu nie zdołali dogonić lidera. Zaczęła boleć strata punktów z Sunderlandem czy najgorszy mecz w sezonie na Old Trafford. Historia podobna do tej sprzed roku, przez pierwsze miesiące wszystko wskazywało na to, że Spurs poraz kolejny będą walczyć co najwyzej o miejsce w Top 4, w tym czasie znów na fotel lidera wskoczyła drużyna, która do końca sezonu nie oddała juz prowadzenia.

Z czasem zdałem sobie sprawę (myślę, że nie tylko ja) z tego, że tak naprawdę możemy się tylko cieszyć. Wielu z fanów Tottenhamu podczas tej szalonej gonitwy za liderem nie zwróciło uwagi na to co ten zespół osiągnął. Drugi rok z rzędu zajęliśmy miejsce w pierwszej trójce Premier League, pobiliśmy rekord punktowy, bilans bramkowy wyniósł 60 (żaden zespół w historii Premier League, który nie został mistrzem, nie miał tak duźego bilansu), straciliśmy najmniej bramek w lidze, a podczas ostatniego sezonu na naszym stadionie nikt nas tam nie pokonał. Zrobiliśmy ogromny krok w przód, przez dwa lata z klubu, który walczy o miejsce w pierwszej szóstce (czy ewentualnie czwórce) staliśmy się głównymi pretendentami do tytułu. Zyskaliśmy stabilność, czyli coś za co jakieś trzy lata temu dalibyśmy się pokroić. Za niewielkie pieniądze Daniel Levy i Mauricio Pochettino zbudowali genialny, młody i głodny sukcesów zespół. Tacy zawodnicy jak Dele Alli czy Harry Kane zamiast szukać jak najkrótszej drogi ewakuacyjnej do ucieczki z siedziby klubu, na każdym kroku podkreślają, że chcą tu zostać. Brak pucharu w klubowej gablocie po takim sezonie pozostawia jedynie niedosyt, podopieczni Antonio Conte rozegrali niesamowity sezon, zdobyli 93 punkty w lidze, byli bezkonkurencyjni i poraz kolejny, a pierwszy raz w tym artykule, chciałbym im z całego serduszka pogratulować.

Najbardziej w tym wszystkim szkoda mi jedynie tego jak poszło nam w europejskich rozgrywkach. Grupa była jedną z najbardziej wyrównanych, jednak jak najbardziej w naszym zasięgu. I zamiast doszukiwać się klątwy Wembley przeanalizowałbym po prostu naszą grę. Po pierwsze nie był to zespół który wiosną rządził i dzielił na boiskach Premier League, brakowało formy Christiana Eriksena, który zaliczył bardzo słaby początek sezonu, brakowało również Toby'ego Alderweirelda oraz Harry'ego Kane'a, którzy nie mogli wystąpić w każdym ze spotkań. Ostatecznie udało się awansować z trzeciego miejsca do 1/16 Ligi Europy, gdzie pogrążyliśmy się z Gent, ale zanim ktoś wspomni o Wembley, niech najpierw obejrzy spotkanie w Belgii, gdzie przgeraliśmy 0-1.

Choć za tebele liczącą punkty z ostatnich dwóch sezonów, gdzie jesteśmy liderem, czy za ładną grę pucharu nie dostaniemy to myślę, że czasem należy ochłonąć i zdać sobie sprawę, że czasem trofea nie są najważniejsze, a na to wszystko trzeba spojrzeć z trochę innej perspektywy. Mamy dobrze zarządzającego klubem prezesa, świetnego trenera i paczkę dobrych zawodników, która latem prawdopodobnie zostanie porządnie wzmocniona. Wszystkich szans na puchar w tym roku nie straciliśmy, albowiem jeśli Chelsea pokona Arsenal w finale FA Cup,będziemy przed rozopoczęciem sezonu walczyć o Tarczę Wspólnoty na Wembley, gdzie zwycięstwo moźe być cholernie ważne i niesamowicie podnieść nas na duchu. I wiecie co? W następnym sezonie równiezż zakwalifikujemy się do Ligi Mistrzów, powiem wiêcej, w przeciągu dwóch lat wygramy Mistrzostwo Anglii.

A teraz wyprasujcie swoją najlepszą koszulę, wciągnijcie najbardziej eleganckie buty, załóżcie najnowszą marynarkę i zajmijcie miejsca, gdyż zapraszam was na rozdanie nagród plebiscytu "Złote Koguty"!

Najpiêkniejsza bramka: Heung-Min Son vs Swansea City
Mimo godnych kandydatur rywali, pierwsza z nagród trafia do Koreañczyka. Szczerze mówiąc nigdy bym nie pomyślał, że jakiś Azjata, którego nazwisko nie zaczyna się na "Tsuba", a koñczy na "sa" potrafi w taki sposób uderzyć piłkę.

Najgorszy letni transfer: Moussa Sissoko
Do dziś nie wiem, co kierowało Mauricio Pochettino i Danielem Levy'm, kiedy obaj postanowili zgłosić się po Francuza. Newcastle sprytnie wykorzystało nasze zapotrzebowanie na transfer zawodnika z pola, udane Euro i zakrzyczało sobie za czarnoskórego zawodnika 30 milionów Euro, niestety Tottenham wyprzedził Everton w wyścigu po zawodnika. Francuz nie pokazał abolutnie niczego dobrego w swojej grze.

Najlepszy letni trasfer: Victor Wanyama
Z Mauricio Pochettino znał się jeszcze dobrze z czasów, kiedy Argentyñczyk był szkoleniowcem Southampton. Sciągniety za małe pieniądze, zawsze był gwarantem solidnej gry i świetnie odpowiadał za swoje obowiązki na boisku.
PS. Dzięku niemu wszyscy kochamy spaghetti.

Największe rozczarowanie: brak
Chciałem tu wpisać Mouse Sissoko, ale każdy z nas dobrze wiedział, jak ten transfer się skoñczy.

Największe pozytywne zaskoczenie: Heung-Min Son
Ile ja straciłem czasu, próbując niektórych ludzi przekonać żeby dać Koreańczykowi szanse. W pewnym momencie po prostu przestałem i postanowiłem poczekać do koñca sezonu. Oto i jestem! 21 bramek, 10 asyst, 2 nagrody za zawodnika miesiąca. Często rezerwowy i jest z tą rolą pogodzony, skarb.

Największy nieudacznik: wróć do fragmentu o najgorszym letnim transferze

Najlepszy mecz: Tottenham 2-0 Chelsea
Mecz, który pozwolił nam zbliżyc siê do The Blues i poprzeszkadzać im w zdobyciu mistrzostwa. Świetnie rozegrany mecz i idealnie przygotowana drużyna przez Mauricio Pochettino.

Najgorszy mecz: Manchester United 1-0 Tottenham
Po żadnym spotkaniu Lillywhites w tym sezonie nie bolała mnie tak pewna część ciała. Koszmarny mecz dla miłośników pięknej piłki.

Najlepszy zawodnik: Harry Kane
Tutaj miałem największy problem. Z jednej strony Christian Eriksen, który mimo słabego początku, zagrał najlepszy sezon w barwach Tottenhamu i został wybrany najlepszym zawodnikiem w klubie. Z drugiej strony Jan Vertonghen i Toby Alderweireld, którzy zarządzali najlepszą obroną ligi. Ostatecznie najważniejsza statuetka trafia w ręce Anglika. 3 sezon z rzędu z ponad 25 bramkami w lidze na koncie, drugi z rzędu ze złotym butem, obecnie absolutny top napastników na świecie, jeden z tych zawodników, dla których chce się kibicować i wczoraj, oglądając pożegnanie Johna Terry'ego z Chelsea, zdałem sobie sprawę, że marzę o tym aby za kilkanaście lat w podobny, albo nawet i lepszy sposób żegnano Kane'a